«Oostende (Xusto antes da partida) 26.04.91
I´ve just wake up after a short nap. ¿Que fas falando no teu inglés atrapallado? Acouga. Ninguén está a falar contigo. Ninguén escoita. Estás só no camarote bebendo SPA.
Mal de linguas. Iso é o que tes, en troques de ter mal de mer como outras veces, mesmo antes da partida. E é que ficas como neno con xoguetes novos que non deixarás ata lle remexer nos miolos. É coma un xarampelo idiomático. Empezas por vivir en Bruxelas, capital da Europa occidental e delirio do bilingüísmo, por traballar nun servicio onde tódolos teus colegas falan inglés. Segues por ter un amigo chinés que o mistura co seu inglés internacional, por traballar, agora, nun barco alemán, onde os mariñeiros, pola súa procedencia do leste só falan alemán e ruso. Logo están as túas visitas a Portugal onde les o Público ou O Comércio do Porto ou se estás aburrido falas coa xente no mercado de Santa Apolonia no sábado pola tarde. E as festas, esquecía as festas na casa que Héctor ten na rue Sans-Souci (Precioso xardín con amendoeiros en flor) no que se fala en castelán con sotaque de Tenerife, de Cardiff ou de Vigo. Como remate, e para complica-las cousas estou traducindo un libro de Calvino Collecione di sabia do seu italiano orixinal ó meu galego case inacadémico, no que tamén resolvín escribir estas páxinas e outras. Mal de linguas. Benvido sexa.
Antes de saír escolmo tres versos de Octavio Paz, extraídos do soneto II de Bajo tu clara sombra. Escríboos na cabeceira do meu catre. Eles acompañarán a miña travesía:
«De la suma de instantes en que creces,
del circulo de imágenes del año,
retengo un mes de espumas y de peces.»»
págs. 11 e 12
Na partida, uma das coisas que mais me intrigava era a diferença (e a semelhança) entre as línguas, entre as gentes. À chegada, ficou a sensação de que essa busca exigirá mais viagens, mais descobertas. A literatura, neste primeiro encontro, serve então não só para gozo de si mesma, mas também para gozo da língua em que foi pensada e escrita, e que se quer também entendida.
«Mar aberto (Camiño dos barcos de pesca. Forza sete) 29.04.91
Cando remate esta travesía terei 27 días de vacacións. Día grisallo. Non me encontro ben. Non podo pensar senón no que ha de vir. O presente, só para esquencer.»
pág.14
Diarios dun nómada, de Xavier Queipo, Edicións Positivas, Dezembro de 1993
Sem comentários:
Enviar um comentário